حجت الاسلام والمسلمین رضا لک زایی عنوان کرد:مسئله اساسی سیاست، قدرت است و انتظار ظهور حضرت ولیعصر(عج)، انتظار عصر قدرت اسلام است. از منظر آیت الله صافی گلپایگانی امام مظهر اسماء الحسنای الهی است. اما اینگونه نیست که به صورت مطلق و مستقل از خدا مظهر اسماء الحسنا باشد، بلکه به اذن خدا خلیفه و مظهر اسماء الحسنای الهی است. از نظر ایشان هر امامی در دوره و زمانه خویش می‏تواند در امور تصرف کند و مستقلاً به رتق و فتق کارها بپردازد و از این منظر واحد و بى‏شريك است و به این دلیل که قدرت مهدوی، مظهر اسماء الحسنی است، متعالی نامیده می‏شود. در هنگام ظهور حضرت بقية اللَّه ارواحنا فداه براى اينكه از نعمت وجود امام، بيشترين استفاده ممكن برده شود، شرايط لازم فراهم مى‏شود و موانع ظهور و فعليت يافتن شؤون و ابعاد امامت، كه در عصر ساير امامان عليهم السلام و عصر غيبت خود آن حضرت(عج) وجود دارد، مرتفع مى‏گردد و اسماء حسناى الهى مثل: الولىّ و العادل و الحاكم و السلطان و المنتقم و المبير و القاهر و الظاهر به طور بى‏سابقه‏اى متجلّى خواهد شد.

به عبارت ديگر: آن حضرت(عج) مظهر اين اسما و كارگزار و عامل خداوند متعال‏ است و مقام خليفة‌الهى او در اين ابعاد، ظهور عملى و فعلى خواهد يافت. همه اين شؤون الهى كه امام(عج) تجسّم ظهور آن خواهد بود، و خدا به حكمت بالغه خود، توسط آن حضرت(عج) تحقّق مى‏ بخشد، اصالت توحيدى دارد و به اذن خداى يكتا و فرمان او انجام مى‏پذيرد و از جمله امورى كه تجلّى توحيد را در ظهور حضرت مهدى عليه السلام روشن مى‏سازد، اين است كه اهداف توحيدى اسلام مثل وحدت حكومت و نظام، وحدت قانون، وحدت دين، و وحدت جامعه، به وسيله آن حضرت(عج) تحقّق مى ‏يابد. 

آیت الله صافی(ره) برای این قدرت منابع متعددی را برمی شمارد؛ ایمان از مهم‏ترین منابع قدرت متعالی است. بحث آیت الله صافی در این زمینه کاملاً صبغه سیاسی و اجتماعی دارد. ایشان میان قوت ایمان و افزایش قدرت سیاسی و مقاومت در میدان نبرد و ضعف ایمان و شکست و ذلت رابطه برقرار می‏کند و می‏نویسد: «بى‏ايمانى صفت استقامت و ضبط نفس و شهامت او را مى‏كشد. انسان را نسبت به مخلوق ضعيف، متملق مى‏سازد تا براى خوشامد اشخاص چاپلوسى كند و از اداى تكليف خوددارى نمايد. ضعف ايمان، قدرت‏ را از انسان سلب كرده و او را تحت نفوذ و مرعوبيت از قدرت‏هاى موهوم و اعتبارات ظاهري، خوار و زبون مى‏سازد. ايمان نيرويى است كه انسان را توانا و قوى الاراده مى‏سازد».

ایشان با استناد به احادیثی به گردن نداشتن بیعت را از جمله دلائل غیبت کبرای امام زمان(عج) برمی‏شمرد و می‏نویسد: امام دوازدهم(عج) کامل‏ترین مظاهر اسم السلطان، الغالب و الحاكم است و تا زمان ظهور ظل و ذیل هیچ قدرتی غیر از قدرت خدا قرار ندارد؛ بلکه اصولاً یکی از نشانه ‏های مهدی آخرالزمان(عج) این است که بیعت هيچ حكومتی بر ذمه او نیست و مانند پدران بزرگوارش ناچار نمى‏شود از راه تقيه با سياستمداران وقت بيعت کند

 حضور امام غایب(عج) دارای فوایدی است که بر اساس تحلیل آیت الله صافی با اعمال قدرت امام(ع) همراه است ... امام(ع) با حضور خویش اقداماتی حیاتی انجام می‏دهد که گرچه ممکن است ما دقیقاً متوجه آنها و سازوکارشان نشویم اما طبق احادیث، این امری مسلًم است که نشان دهنده تأثیرگذاری اساسی امام(ع) است.

فایده دیگری که آیت الله صافی برای غیبت امام ذکر می‏کند کاملاً جنبه سیاسی و اجتماعی دارد. ایشان می‏نویسد بر امام(عج) واجب نيست كه شخصاً و بدون واسطه در امور دخالت کند، بلكه مى‏تواند به ديگران به صورت خصوصی يا عمومی برای انجام کارها مأموریت دهد. به دیگر سخن همانطور كه امير المؤمنين و ائمه عليهم السّلام از طرف خود در شهرهائى كه حاضر نبودند، ديگران را منصوب مى‏فرمودند، امام(ع) هم در زمان غيبت صغرى كسانى را به مقام نيابت خاصه نصب فرمود و در غيبت كبرى به طور عموم، فقها و علماى عادل را كه دانا به احكام هستند، براى اجراى سياسات و حفظ مصالح عالى اسلامى نصب و تعيين كرده كه مرجع امور خلق و باشند. بنابراین فقها در عصر غيبت به نيابت از آن حضرت(ع) داراى ولايت هستند.

مرحوم آیت الله صافی می‏نویسد بر حسب روايات، وقتى حضرت صاحب‏الامر(ع) ظهور مى‏فرمایند، نخست سيصد و سيزده نفر از خواص اصحاب آن حضرت(عج) در مكه معظمه خدمتش حاضر مى‏گردند و وقتى عده اصحاب به ده هزار نفر رسيد از مكه خارج مى‏شوند. روشن است که پیوسته بر این جمعیت افزوده می‏شود بنابراین سیصد و سیزده عدد ثابت یاران حضرت از ابتدا تا انتهای کار نیست. راجع به غلبه آن حضرت(عج) و تشکیل حكومت جهانى اسلام هم ایشان معتقد است ممكن است به طور اعجاز انجام يابد و ممكن هم هست با فراهم شدن امکانات و اسباب ظاهرى و یا با ترکیبی از هر دو انجام شود، چنانكه پيشرفت و غلبه پيغمبر(ص) به هر دو شکل بود.

آیت الله صافی از لحاظ اسباب و علل ظاهرى هم تشكيل حكومت الهى مهدوی را ممكن و عملى می‏داند. به باور وی آن حضرت(عج) زمانی ظهور مى‏كند كه اوضاع و احوال اجتماعى و اخلاقى و سياسى كاملًا مساعد باشد. در آن زمان بشریت از مدنيّت معنوى و اخلاقى محروم، و دشمنى و كينه و ظلم و تجاوز، همه را نسبت به يكديگر بدبين و از هم جدا ساخته و وحدت، همفكرى و همكارى، به‏كلى رخت بر بسته و انسانها از اينكه كسى بتواند بدون مدد غيبى جامعه را رهبرى كند، مأيوس مى‏ شوند.

 نتیجه آنکه آیت الله صافی از اهداف متعالی قدرت نظام سیاسی مهدوی را بر محورتوحید، عدل، امنیت، سلامت، رفاه و آرامش و آسایش بشر تبیین می‏کند که در کنار سایر مباحث نشان از آن دارد که قدرت متعالی مهدوی سراسر خیر و برکت برای بشریت است و اینگونه نیست که قدرت متعالی توحیدی بی نظیر و فراگیر مهدوی در پایان تاریخ به فسادی منجر شود.