به گزارش پایگاه اطلاع رسانی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی کرسی ترویجی با عنوان:روشمندی جریانشناسی جریانهای انحرافی مهدویت، با ارائه حجت الاسلام علی محمدی هوشیار کارشناس پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی روز یکشنبه ۱۸ آذرماه ۱۴۰۳ در پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی برگزار گردید.
در این کرسی ترویجی حجت الاسلام هوشیار عنوان کرد: جریانشناسی بمثابه دانشی میان رشتهای، مورد توجه برخی پژوهشگران و اندیشمندان قرار گرفته و اهمیت و کاربرد آن در تمامی ساحتهای علم و اندیشه قابل مشاهده است. شناخت جریانهای فکری، فرهنگی، سیاسی و اعتقادی؛ هر کدام نیازمند فرمول و روشهایی است تا با استفاده از آن، درصد خطا در نتیجهگیری به کمترین مقدار خود کاهش یافته و جریان شناس را در روند جریانشناسی یاری کند.
علی محمدی هوشیار گفت: روشمندی جریانشناسی جریانهای انحرافی مهدویت، درباره روش جریانشناسی، در مقام ارائه مدل و الگو بحث کرده است. یکی از واقعیتهای عینی جامعه، وجود جریانهای انحرافی در عرصه مهدویت است که باید مورد مطالعه قرار گیرند. این دیدگاه با هدف ارائه روش، بمثابه الگوی مطالعاتی؛ جریان شناس را در جریانیابی و جریانشناسی یاری میکند. طبق این مدل؛ جریان شناس با لایههای پنهان علتها و روند معلولها آشنا شده و ارزیابی دقیقی از جریان خواهد داشت. الگوی ارائه شده در این پژوهش؛ با استفاده از روش تحلیل لایهای علتها و با بهره از روش تحلیل تأثیر روند در آینده پژوهشی است. این روش به جریان شناس، توان آن را میدهد که از زوایای مختلف به طراحی سؤال بپردازد و پس از پاسخ یابی برای سؤالات، ارزیابی نهایی را انجام دهد. ارکان اصلی در روشمندی جریانشناسی عبارتند از: جریانیابی، ارزیابی جهت کلی جریان، علتیابی با سه رویکرد: علل پیدایش، گسترش و گرایش، روند پژوهی با دو مرحله تحلیل روند جریان و تحلیل تاثیر بر روند.
وی گفت: چگونگی جریانشناسی مدعیان مهدویت، سئوال اصلی این کرسی است تا با تکیه بر اصول و فنون مورد نیاز؛ علل پیدایش، علل گسترش، روش های جذب، اهداف اصلی و فرعی جریان را شناسایی نموده و در خصوص آینده جریان مد نظر ارزیابیهای لازم را داشته باشد. طبق این بیان؛ هدف تبیین روشمندی جریانشناسی، صرفاً بیان تاریخچه جریان و تحلیل محتوا و تشخیص درصد انحراف جریان نیست. با مروری بر نوشتارهای مرتبط و بررسی پیشینه این تحقیق، پژوهش مستقلی با این عنوان یافت نشد اما برخی پژوهشها با تبیین تاریخچه و تحلیل محتوا، بخش کوچکی از روشهای مد نظر را اعمال نمودهاند. نوشتار حاضر در تلاش است تا به صورت کاملاً متمایز، به روشمندی جریانشناسی بپردازد. از جمله نقدهای مطرح شده در این کرسی،عدم وجود چارچوب نظری ،عدم پایبندی به اصطلاحات رایج در تحلیل روشی،ضعف برخی از منابع ،عدم تمرکز بر یک جریان خاص و مدعی مشخص و عدم توصیف برخی واژگان اختیار شده بود.
در ادامه،حاضران در جلسه نیز سوالات خود را مطرح نموده و حجت الاسلام هوشیار به پاسخ سوالات پرداختند.
